Ik moet het natuurlijk nog niet verklappen, maar doe het toch. Mijn inspirerende werk-naasten verwen ik aan het eind van het jaar altijd een beetje. Dat doe ik tot nu toe met het boek dat mij het meest heeft “gedaan” dat jaar. Natuurlijk met een kort retrospectief. Het is niet veel, vaak een open deur, maar ach . . .
Soms is het fictie. Dit jaar had het “Hoe Starbucks mijn redding werd” kunnen zijn, het boek van Michael Gates Gill. Een boek dat ik met veel plezier herlas. Maar misschien niet voor iedereen geschikt. Vaker non-fictie. Vorig jaar was dat de kleine zeven eigenschappen van Covey. Omdat ik aan een rustiger jaar begon, met meer nadruk op wat er echt toe doet.
Maar dit jaar wordt het geen boek. Het wordt een kwartaalabonnement op De Correspondent. Omdat het voor mij werkt – het klopt – en me dit jaar het meest consequent iets doet. Dat het klopt kan ik het beste uitleggen aan de hand van hun identiteit, hun beleving en hun architectuur. Of beter gezegd: datgene wat ik daarvan meekrijg.
De Correspondent heeft allereerst een duidelijke identiteit. Ze hebben vanaf het eerste begin helder uitgelegd wat hun DNA is, waar ze voor staan. Ze zetten uitgesproken correspondenten en hun netwerk van gastcorrespondenten centraal. Verder merk je aan alles dat ze onafhankelijk willen zijn, geen advertenties, geen commerciële inmenging. Diepe journalistiek boven korte termijn rendement. Daarnaast hebben ze focus op relevante, diepere inzichten. Niet op dagelijkse nieuwsfeitjes. Hun taal, hun beeld, je ziet en voelt onafhankelijke, empathische en wijze mensen met een missie en manifest. En ik heb veel met hun organisaties en met hun manifest.
De Correspondent heeft ook een heldere beleving. Wat ik bedoel: ze hebben een belangrijke waarde toegevoegd op een plekje in mijn leven. Ik heb er veel aan. Ik krijg ’s morgens vroeg 4 à 5 artikelen aangeleverd – ik heb wat te kiezen. Het is behapbaar, ik deze artikelen in 5 tot 20 minuten lezen. Doordat andere lezers reacties plaatsen, kan ik artikelen ook in perspectief zetten. Alternatieve zienswijzes, onjuiste feiten, eigen ervaringen of nog grotere deskundigheid – het is direct toegankelijk.
En De correspondent heeft een merkbaar heldere architectuur. Naar buiten toe grotendeels digitaal. In de vorm van persoonlijke pagina’s voor specifieke correspondenten. In de vorm dat bij artikelen een plek is voor directe betrokkenheid van lezers. En van binnen ook in de vorm van een platte, sterk vernetwerkte organisatievorm.
Maar natuurlijk gaat het vooral over wat De Correspondent mij biedt. En dat is vooral met een andere mindset of moodset de dag beginnen, genuanceerd en bescheiden. Even intiem, persoonlijk meeleven. Of een nieuw wereldbeeld. Een analyse hoe het fundamenteel anders kan. En daar laat ik graag anderen mee kennismaken.
